Osinga

Dit is een schilderij van Bert Osinga. Voor de massieve portiekdeur van de flat waar hij woont heeft hij zijn zoon geschilderd. Het schilderij is gemaakt in 2002. De opname van het schilderij heb ik tijdens een expositie in Loods 6 op het KNSM-eiland gemaakt. Osinga is docent aan de Wackers Academie. In die hoedanigheid doet hij mee aan een expositie in de galerie van Peter Altena in Baarn. Zie onder Nieuws van http://www.galeriepeteraltena.nl/
Rogier heeft les van hem gehad op de Wackers Academie, ik heb modeltekenen bij hem gevolgd. Dat was in de jaren negentig. Kijken en nog eens kijken. Daar komt het eigenlijk op neer. Nog eens kijken betekent: je visie corrigeren. Drie uur lang neemt het model dezelfde houding aan en jij tekent het model vanuit de positie die jij als tekenaar inneemt. De pauzes bepaalt het model (meestal om het half uur). Osinga brengt correcties aan. Dat doet hij niet subtiel. Confronterend soms. Maar dat mag ik wel. Zo schildert hij ook.
SBK Amsterdam heeft een pagina aan hem gewijd. Zie: http://www.sbk.nl/expo.php?id=398

Schipbreuk

Ik ben bezig met het selecteren van foto's voor de expositie, maar ik laat me even afleiden. Deze foto laat realistisch werk zien van Rogier Wagenvoort, het is een muurschildering op de kopse gevel van Kouwenoord. Dit werk is gemaakt in opdracht van Ninsee in augustus 2005 (de foto is genomen op 22.08.05).


Ruim een half jaar later ziet de gevel er zo uit. Het is 26 maart 2006. Ook zie je brokken beton liggen, schots en scheef, de sloop rukt op.

Dit schilderij is gemaakt in 2005, het onderwerp is de sloop van Kempering, de flat die zo te zien al voor meer dan de helft is gesloopt. Het schilderij doet me altijd weer denken aan Het vlot van de Medusa, een schilderij van Théodore Géricault (1791 - 1824). Dat schilderij, tentoongesteld op de Salon in Parijs in 1819, is vele malen groter en heeft een heel ander onderwerp, maar toch: vergelijk beide diagonalen maar eens met elkaar, het zeil en de mast met de gevel maar vooral de voorgrond: de wanhopige mensenkluwen bij Géricault en de opeengehoopte betonbrokken bij Wagenvoort.

In het lapje beton op de gevel - een slordig driehoekje - zou je het hemd dat de man op het vlot vasthoudt kunnen herkennen. Bij Géricault gaat het om hoop én wanhoop, de warmgele gloed van de avondzon accentueert dat, bij Wagenvoort lijkt het meer te gaan om de tegenstelling tussen de symmetrie van de architectuur en de creatief ogende destructie van beton. De koele kleurstelling van het schilderij heeft er ook iets mee te maken.
Maar er is meer: de ramp die zich in 1816 afspeelde voor de kust van Afrika en die Géricault op zeer plastische en emotionele wijze weergeeft is het gevolg van een storm, de personificatie van overmacht in dit bij uitstek romantische werk.
Bij Wagenvoort is hier geen sprake van: opbouw én sloop is mensenwerk. Hij reduceert onze wereld definitief tot een mensenwereld en dat doet hij in nagenoeg al zijn schilderijen, ook in schilderijen die over graffiti gaan. Maar behalve dat is er nog een gemeenschappelijke factor: de ontluistering.
Bij Géricault bestaat de ontluistering uit het wegvallen van de sociale cohesie onder de kleine groep overlevenden, bij Wagenvoort is het de ontluistering van het ideaal van een maakbare wereld. Rechts bovenaan zie je iets wat lijkt op een handschrift. Verder geen sporen van menselijke activiteit, behalve de gevolgen van de sloop: alsof deze plek onlangs is getroffen door een tsunami. What's the difference?

SIGNS

Gisteren zag het er nog heel anders uit. Heel robuust, deze piece.

First Signs

Vandaag is Rogier begonnen met het bespuiten/beschilderen van de grote wand. Dat ziet er goed uit. Tegen die achtergrond moet ik volgende week het een en ander gaan doen. Hij kan later altijd nog bepaalde kleuraccenten aanbrengen. Spannend.


Zo wordt het zithoekje van René Tosari gebruikt.

Op de kleinere wand was hij vanmiddag bezig een eigen piece te zetten.
Mooie kleurencombinatie: geen geel maar oker, geen blauw maar paars.
Rijke kleuren.

Rood, Zwart & Wit

Dit schilderijtje van 30 x 30 cm is gemaakt door Arlaque. Haar heb ik leren kennen tijdens de tentoonstelling bij Boesner, in maart van dit jaar. Tijdens die opening heb ik haar voor haar eigen schilderijen geportretteerd. Zij wilde mij betalen voor die opnamen. Ik stelde voor dat zij iets voor mij zou schilderen. Dat vind ik veel leuker, persoonlijker ook. Bovendien kom ik zodoende ook nog eens aan origineel werk van deze of gene kunstenaar.

Pas dit weekend kwam ik er aan toe om het te fotograferen. Ik noem het Rood & Zwart (en als zodanig past het mooi bij de serie die in het Kunstlab ga tentoonstellen). Zie link:

http://walkingtalkinglookingat.googlepages.com/extra

Portret van Holendrecht

Gisteren was ik te gast bij Portret van Holendrecht, de tentoonstelling die werd gehouden op twee locaties: het Centrum voor Beeldende Kunst (CBK) aan de Bijlmerdreef en de Openbare bibliotheek (Oba) aan het Bijlmerplein. Citaat: Voor de tentoonstelling verzamelden fotografe Jenny Wesly en journaliste Noraly Beyer foto's en verhalen van mensen in Holendrecht. Ze maakten zelf ook foto's. Daarvan zijn posters gemaakt, ze zijn verspreid en opgehangen in de onmiddellijke omgeving van Holendrecht (een wijk in Amsterdam Zuidoost).

In het CBK werd vooral gediscussieerd over de vraag of een dergelijk kunstproject zin had. Kun je mensen uit de buurt echt betrekken bij een dergelijk project? Wanneer is het geslaagd? En hoe bepaal je dat?

In de bibliotheek werd er gelegenheid geboden om een gedicht voor te dragen. Het gedicht moest iets te maken hebben met je woonomgeving, bij voorkeur met de Bijlmer. Daar is gretig gebruik van gemaakt door zo'n stuk of tien mensen. Het gedicht Hoogbouw Verlaagd heb ik niet voorgedragen, maar Noraly citeerde er wel een paar regels uit: De Bijlmer NU is multi, culti, tori: tegendraads duister en helverlicht, / Gekleurd door zwarte waarheid en witte verdichting: grijs is te mat. Zie ook: http://www.openatelierszuidoost.nl/kunstenaars/Germen_Oosterhof.html

Tijdens de borrel nadien bood Hannie Stork van de Oba aan om het gedicht op een kaart te zetten. Dat waardeer ik. Vanaf volgende week hangt werk van mij in de bibliotheek van Reigersbos: foto's van graffiti en sloop in de Bijlmer. Daarover later meer.

Het publiek in de bibliotheek.

Doves or Pigeons?

Afgelopen zondag heb ik natuurlijk wel iets meer gedaan dan alleen maar mooie plaatjes schieten. Zo zag de ruimte er uit, nadat ik aan de slag ben gegaan en voordat ik rond ging zwerven om foto's te maken (zie vorige blog).

Ik heb ook letters op de muur geschreven met een zogenaamde industry painter en dat werkt wel maar laat een wat korrelige letter achter. Dan is een normale viltstift nog beter, tenminste als je streeft naar een mooie, strakke lijn (Snowman, NG, Round tip). Nee, dan de Calligraphy van Itoya, een zogenaamde dubbelheader (Acid Free Ink), CL-10. Met twee uiteinden dus: dun en wat dikker. Heel fraai. Op papier gaat het prima, nu nog op de muur.

Je kunt een sjabloon helemaal dicht spuiten (rood), maar zo kan het dus ook (zwart). Dat is wat subtieler.

En dit is een echte duif. Hij ziet er wat gehavend uit. Ik zie maar een poot.

Met spuitbus Nitro 2G (van MTN) zou je wat beter details kunnen weergeven. Het is even wennen. Vier stippen op een muur en je ziet er al heel gauw een gezicht in (een beetje Dumas-achtig).

Aliens

Vanmorgen ben ik verschillende keren verrast. Dit was de eerste keer. De kamer ligt op dezelfde verdieping als de woning waar ik mijn experimenten uitvoer. Locatie Develstein, meer zeg ik niet. De Alien komt goed uit op dit behang.


Toen zag ik de verwijzing op de balustrade: typisch Bijlmer - die cartouches in het beton.


Daarna deze: Draakje in gesprek met Alien M (het zusje van de lange Alien in de bonte kamer) en de trotse bezitter van een spacemobiel. De boodschap is duidelijk: we houden contact.

Ik laat ze even afzonderlijk zien. Ze zijn prachtig.

And last but not least.

In de woning naast het trappenhuis stond de grootste verrassing. Geweldig! Ik denk dat ik weet wie Vincent is. Ook ik wens hem beterschap.

O ja, ik word in de gaten gehouden. Kijk maar.

Join the Army

Ik ben een paar dagen ziek geweest: een lichte buikgriep heb ik opgelopen, wellicht na het eten van die heerlijke Turkse worstjes (maar die blijkbaar met dit weer te lang in de koelkast hebben gelegen, niet in de vriezer). Overdag veel geslapen, 's avonds en 's nachts klaarwakker. Gelezen in Graffiti Lives O.K. verzameld door Nigel Rees, uitgegeven in 1979. Een paar voorbeelden: Join the army, meet interesting people, and kill them. Lekker bitter. Wellicht iets voor Bush en Poetin en natuurlijk voor de wat naïeve Sakaasjvili. Wat grover gebekt: Fighting for peace is like fucking for virginity. En als het om opvoeding of scholing gaat: Education kills by degrees.
Maar ze vermaken, deze teksten, ooit geschreven op de muren van toiletten, buitenmuren en in treinen, vooral in Londen maar ook elders.

Hier mag T.S. Eliot het mee doen: TS Eliot is an anagram of toilets. En dat terwijl hij zulke prachtige poëzie heeft geschreven. Een fragment uit The Love Song of J. Alfred Prufrock (1917), ik kan het niet laten:

Let us go then, you and I,
When the evening is spread out against the sky
Like a patient etherised upon a table;
Let us go, through certain half-deserted streets,
The muttering retreats
Of restless nights in one-night cheap hotels
And sawdust restaurants with oyster-shells:
Streets that follow like a tedious argument
Of insidious intent
To lead you to an overwhelming question …
Oh, do not ask, “What is it?”
Let us go and make our visit.

Een soort slaapwandelend dichten (maar o zo bedacht). Je kunt er op lopen (in de schemering bijvoorbeeld, teksten spuitend op de muur of foto's schietend). De regels schieten je dan vanzelf weer te binnen.

Deze foto's zijn al een tijdje geleden gemaakt. Op 5 januari 2006, bij mij in de buurt.

Peace Pigeon

Maandagavond (11.08.08) heb ik weer een rood duifje gezet, nu op een betonnen pilaar of heipaal. Het stuk beton ligt languit in de berm van het fietspad dat onlangs tussen de Overdiemerweg en de Diemerzeedijk is aangelegd. De duif is niet geheel scherp weergegeven maar dat hoort erbij zal ik maar denken. Hopelijk baart oefening toch enige vorm van kunst.

Fietsend over het Strandvlietpad zag ik TORN op de houten schuur in de Bijlmerweide staan. Die moest ik toch ook even spotten.
's Avonds laat leverde het zoeken naar de vertaling van Vredesduif niet alleen Peace Pigeon op. Peace Pigeon klinkt zo Onengels, een beetje à la Laser. Tot mijn verrassing kwam ik terecht bij dit filmpje: http://nl.youtube.com/watch?v=n-abkP43sj0

Wat de kleur van mijn duifjes betreft: de witte duif - het symbool van de vrede - heb ik vervangen door een rode maar dat heeft een reden. Maar dat krijg je pas te zien op de tentoonstelling.

Rode duif

Afgelopen zondag (10.08.08) verdergegaan met de sjablonen. Ik heb ook 300 grams papier gekocht bij Boesner maar dat is veel te dik om echt mooi te snijden. Ook de mesjes laten te wensen over. Dan maar een sjabloon op dunner papier en het wat minder vaak gebruiken. En plakband gebruiken.
Bij twee kleuren moet je toch ook rekening houden met een marge. Het zwart het rood laten overlappen. Dan krijg je een mooiere afwerking.

Later in de middag heb ik een rood duifje achtergelaten op een van de zuilen van de Schinkelbrug. Op de terugweg zag ik op de Rozenoordbrug AFRESH staan. Dat leek me toepasselijk.

Banksy

Veel graffitischrijvers houden niet van street art. Ze beschouwen het als een afgeleide vorm van graffiti. Of erger: een verwaterde vorm ervan. Ik kijk er met andere ogen naar. Meer nog: het heeft me ertoe aangezet weer te gaan tekenen. Je mag het ook ontwerpen noemen want ik weet niet of ik het zelf uitvoer. Ik teken digitaal, op de computer dus, in Photoshop. Op de muur is toch iets anders. Rogier wil me trouwens wel een handje helpen, ook al is hij graffitischrijver pur sang. Maar ook hij tekent wel eens een figuurtje bij z'n pieces.
Zondagmiddag heb ik bij Athenaeum Nieuwscentrum Wall and Piece, een boek over het werk van Banksy gekocht. Daarin staat ook hoe hij op het idee is gekomen om de stencil techniek te gaan toepassen. De stenciltechniek houdt in dat je gebruik maakt van een sjabloon. De delen die je uitspaart in het papier, karton of wat voor materiaal dan ook spuit je vol, de rest blijft zoals het was. Je kunt voor een ontwerp natuurlijk meerdere kleuren gebruiken (dan heb je vanzelfsprekend meer sjablonen nodig). Zie onder: t. met de Palestijnse Anne Frank.
Toen Banksy met een aantal vrienden bezig was een treinwagon onder te spuiten met LATE AGAIN - hij was achttien - verscheen de Britse spoorwegpolitie. Zijn vrienden maakten dat ze wegkwamen. Hij verschool zich onder een olie lekkende vrachtwagen net zolang tot de politie was verdwenen. Onder die vrachtwagen gelegen staarde hij naar de tekst van een gestencilde plaat boven hem. Dat bracht hem op het idee om sjablonen te gaan gebruiken. Hij zou teksten - of wat voor materiaal dan ook - in veel kortere tijd op een muur of een wagon kunnen zetten. Toen hij thuis kwam en bij z'n vriendin in bed kroop, zei hij dat hij een openbaring - epiphany in het Engels - had gehad. Uit: Wall and Piece, Banksy, Londen, 2006.

Signal Red & Signal Black

Zaterdag (02.08.08) heb ik Belton Premium spuitbussen en skinny caps gekocht op het Waterlooplein. Signal Red en Signal Black. Rogier had een ander rood aangeraden maar dat hadden ze niet.
Zondagochtend ben ik op pad gegaan. In Develstein heb ik m'n eerste pogingen gewaagd. Wat zal ik zeggen? Het zwart is op. Als fotograaf kan ik er nog wel iets van maken, maar ik moet nog aardig oefenen wil ik iets behoorlijks op de muren van het Kunstlab kunnen zetten. Misschien moet ik andere caps gebruiken want ik wil wat preciezer kunnen spuiten.
De vogel kijkt in een spiegel, die ik in een andere woning heb aangetroffen. Het maskertje - aangeschaft bij Gamma - heb ik niet gebruikt, dan beslaat m'n bril. Wel heb ik de beschermbril van kunststof opgezet. Om te voorkomen dat er verf op m'n glazen komt.

Op dezelfde verdieping trof ik ook het gevleugelde oog van MICKEY aan. Zie ook Mijn foto.

Onbekend (27.07.08)

Een ander voorbeeld van stenciltechiek. Nu op een bunker aan de Keverdijk, net over de spoorlijn van Amersfoort naar Amsterdam. Ik ben er met de trein zeker drie keer op hoge snelheid langs gereden en steeds vroeg ik me wat er op die bunker stond. Afgelopen zondag (27.07.08) ben ik er naartoe gefietst. En ik heb het sneller gevonden dan ik had verwacht.
De bunker is voor het doel zwart gemaakt (latex). En er is gebruik gemaakt van een sjabloon. Wat het voorstelt? Ik heb geen idee. Het lijken vrouwen. Houden ze een boek op hun linkerarm? Dragen ze een hoofddeksel? Heeft de afbeelding iets met joden te maken? Wat stellen die druipende lijnen voor? Moet het een ruimte suggereren? Heeft het iets met de Tweede Wereld Oorlog te maken?
Op de afrastering van de spoorbaan staat de naam ADOLF tientallen keren geschreven en er staat ook een hakenkruis. Een reactie op deze afbeelding?

De maker (v/m) die de originele afbeelding heeft omgezet naar zwart-wit is niet al te handig in het vertalen van kleur naar zwart/wit want die over elkaar geslagen armen zie ik pas goed als ik het beeld negatief weergeef.